Chapter 2 - Zonder te weten

~Without Knowing~

Het begon allemaal met een rage op school, iedereen speelde het spel genaamd “Duel Monsters” behalve ik. Zo af en toe keek ik wel eens toe, maar het deed me niet veel. Tot dat ik een keer tijdens het eten met mijn moeder het nieuws zat te kijken.

“En de beroemde duellist Yugi Muto heeft voor de zoveelste keer Seto Kaiba verslagen!”
Vervolgens lieten ze wat beelden zien van het duel. Mijn mond stond wagen wijd open. Mijn hart klopte harder van spanning. Zoiets als dit had ik nog nooit gevoeld. En de rest van die avond heb ik nog gedacht aan hoe Yugi duelleerde. En dat was niet het enige, Ik besloot om die volgende dag naar de gameshop te gaan om ook een eigen deck samen te stellen.

Die zaterdag ochtend had ik me nog nooit zo gehaast als toen. Op het internet zocht ik de dichtst bij zijnde gameshop en ging er vervolgens heen. Het kwam me erg bekend voor maar toen wist ik het plotseling weer. Het was de zelfde die ze op het nieuws lieten zien.

“Maar als dat zo is, dan woont..” Het drong langzaam tot me door. Snel stapte ik de gameshop binnen. Er stond een grijze oude man voor me die niet veel groter was dan ik met een vriendelijke lach .

“Wat kan ik voor je doen jonge dame?” Zei de man achter de toonbank.

“Ik zou graag een duelmonsters deck samen willen stellen meneer.” Zei ik erg verlegen.

Ik kon het erg goed vinden met de oude man, zijn naam was Sugoro. Hij hielp mij geweldig om een goed deck samen te stellen. Hij had me zelfs de spel regels uitgelegd en vervolgens had ik hem ook nog verslagen in een duel die zelfde dag! Maar waarneer we ons volgende duel wilde startte kwam er een jongen half gapend naar beneden de trap af.

“Wat doet u zo vroeg al opa..?” Sprak hij met half geopende ogen.

Het was werkelijk de jongen van het nieuws. Ik kon het zowat niet geloven. Al zag hij er wel anders uit. Zijn stem was hoger, hij was wat kleiner, had grotere paarse ogen, En zag er ook wat onzekerder uit.
Ik durfde niks te zeggen of te vragen. Mijn handen begonnen zelfs te trillen.

“I..i..ik ga maar weer ’s Sugoro Muto en bedankt voor alle hulp.” Ik maakte een kleine buiging uit dankbaarheid, zoals de Japanners doen.

En zo stapte ik de winkel uit met knikkende knieën. Echter later vond ik het dom van me dat ik niks kon zeggen. Baalde er flink van toen ik thuis was. Vroeg me wel af, waarom is Yugi zo anders in het echt dan waarneer je hem ziet duelleren op tv?

Dat idee kon ik niet met rust laten en ging zoeken naar foto’s van hem op het internet. En informatie zoals waar hij op school zit. Waarneer die maandag eigenlijk de school weer startte deed ik dat niet, in plaats daarvan ging ik opzoek naar Sugoro. Ik wilde namelijk graag verder leren over duelmonsters. Toen ik vervolgens daar aankwam en het hem vertelde zei hij dat het misschien leuker is dat als ik het leer van Yugi zelf. Hij stuurde me naar de game hall vlak bij het domino museum, het probleem alleen was… Waar is dat? Waarneer ik het ging rond vragen werkte ik mezelf eigenlijk in de nesten.

“Meneer weet u misschien waar het Domino museum is?”

Maar zodra ik dat vroeg sprak de meneer me al meteen aan op waarvoor ik bang was.

“Moet jij niet op school zitten jonge dame ?” zei hij met een arrogante blik.

“Ehh..Ja maar ik ben mijn klas kwijt geraakt! Zou u het alsjeblieft kunnen vertellen ?”

“In dat geval wel.” Hij stapte op zijn scooter en zei. “Stap maar achterop dan ben je er sneller.”

Ondertussen werden we wel aangehouden door een politie agent. Toch trok de man er niks van aan en reedt gewoon snel verder. Waarneer we er eenmaal waren hoorden je kei harde sirenes aankomen. De man zette me snel af en reedt verder. En het handige was dat we al voorbij de gamehal waren gereden dus die hoefde ik niet meer te zoeken. Echter toen ik bij de gamehal aankwam zag ik tot mijn verbazing twee yugi’s staan. Snel schoot ik achter het muurtje voordat zij me zagen en hun vrienden. Het zag er erg merkwaardig uit. De ene was klein en verlegen met grote onschuldige ogen. Terwijl de ander bijna 2 koppen groter was , in het zwart gekleed en had mysterieuze ogen…Het stoorde me alleen dat hij z’n handen in zijn zij had. Er was in ieder geval een duidelijk verschil.

Waarneer het vier uur was begreep ik het eindelijk. De kleine jongen zijn naam was Yugi en de langere die altijd de duels speelt was Yami. Er waren ook 2 andere jongens bij en 2 meisjes. Er was een jongen genaamd Joey , hij was erg druk en snel op zijn teentjes getrapt , maar op zich een aardige gozer. Hij ging het meeste om met Yugi,Yami en een jongen genaamd Tristen. Die had niet veel in te brengen maar was wel grappig. Joey en Tristen hadden ruzie omdat Tristen Joey’s zusje Serenity leuk vindt en haar wilde ophalen om spelletjes te komen spelen..Wat Joey nou niet bepaald een goed idee vond. Ik was ook niet de enige wie van dat gevecht genoot, ook één meisje genaamd Tea deed dat. Ze leek me wel aardig, maar zodra ik merkte toen ze dicht bij Yami in de buurt kwam. Wilde ik eigenlijk ingrijpen. Behalve dat was er ook nog een ander meisje bij die Mai heet. Joey stond zich steeds uit te sloven voor haar. Maar behalve dat lijkt het mij een gezellig groepje.
Later drong het pas tot me door dat ik eigenlijk had gespijbeld.

Waarneer ik na een uur lopen uiteindelijk thuis was werd er niks gevraagd. Behalve dan.

“Hoe was het op school?”

Zou ze het weten? Vroeg het mezelf af. Maar omdat ze deze vraag stelde zal ze het ook wel niet weten. En aangezien ik niets anders als liegen heb gedaan vandaag, kan het de rest van de dag ook geen kwaad.

“Het was wel gezellig, en mam. Is het goed als ik even vandaag niet mee eet? Ik voel me niet zo lekker namelijk.”

“Dat is goed.” Zei mijn moeder gemakkelijk.

Ik liep snel naar mijn kamer en sloot langzaam de deur. Het leek wel of heel mijn kamer was veranderd, zelfs als je stappen nam klonk het anders als daarvoor. De rest van de avond had ik op bed gelegen, terwijl mijn gedachte druk bezig was. Tot ineens de vraag in mij opkwam.

“Vind ik duelmonsters nou leuk…Of zou het kunnen dat..?”

Ik keek in de spiegel die tegenover mijn bed stond en schrok.

“B.blo..bloos ik nou daad werkelijk..?”

Zo snel mogelijk propte ik ’t kussen van mijn bed in mijn gezicht.

“Dit kan niet..Dit mag niet!”

Uit paniek drukte ik de tv aan en zette het op een muziek zender.

“My boy, I won’t stop loving you anyway…”

“Oké, geen tv!”

Op dat moment was ik het zo zat dat ik nergens meer zin in had. Het was werkelijk vreselijk om iets te zijn wat je altijd heb gehate en genegeerd. Waarneer ik weer terug naar mijn bed kroop van de tv uitzetten stootte ik mijn hoofd. Vanaf dat moment wist ik het zeker.

“Mijn leven gaat aardig veranderen in een flinke puinhoop..”

You are not authorized to comment here. Your must be registered and logged in to comment