Chapter 6 - Verloren in donker paars

~Lost in purple darkness~

Mijn aanwezigheid zat nog steeds in de wolken tijdens het ontbijt. Mijn brood zat nu al een half uur in mijn hand, in de melk zat een vlieg, en Yugi was zich ongelofelijk aan het haasten
voor school. Het voelde goed, ik voelde me eindelijk thuis. Mijn gevoelens voor Yami kwamen ook een beetje op zijn plaats, helaas kon ik hier niet de rest van de dag over na denken. Ik moest namelijk inpakken, omdat iemand iets heeft door verteld aan de politie over kinderarbeid. Waardoor het nu niet langer meer veilig voor mij is daar. Gelukkig heeft Yami mij de stad laten zien, dan raak ik tenminste niet compleet de weg kwijt.

“Aaaaaaah!”

“Opschieten, je hebt niet de hele dag de tijd!” Zei opa terwijl hij een koud glas water over mij heen gooide. Niet de beste maar toch wel effectieve manier. Toen Yugi eenmaal weg was ging ik naar boven om te douchen. Vervolgens ging ik naar beneden in de kelder om mijn rugzak en wat andere dingen bij elkaar te verzamelen. En tenslotte een terug naar de woonkamer om Solomon te bedanken. Daar ging ik dan weer naar buiten zonder huis, maar wel zekerder in mijn schoenen. Toen ik aan die uitspraak dacht keek ik ook nog even naar mijn schoenen, waardoor de jas me meteen opviel.

“Waaah! Ik heb Yami’s jas nog aan.” Snel liep ik weer terug naar binnen om te vragen waar Yami woont. Solomon wist daar niet veel van behalve dat hij in een CD shop werkt in de stad en een goedkope hotel kamer gehuurd heeft. Hij verwees me verder naar Yugi voor meer informatie. Daar had ik het geduld alleen niet voor waardoor ik maar naar de stad ging om te zoeken naar die winkel. Wat eigenlijk niet zo’n verstandig idee was..De stad was zó groot en er waren ook meerdere CD winkels. Met de informatie van Solomon kwam ik dus inderdaad niet ver.

“Terwijl Yami me gister nog de gehele stad heeft late zien heeft hij niet eens aangewezen waar hij werkte..” met een lange zucht nadat ik dat zei.
Maar waarneer ik er eens wat dieper over na dacht schoot me ineens te binnen

“Hoe oud zal Yami wel niet zijn dat hij niet meer naar school gaat, een baan heeft, en op zich zelf woont.” Alle hoop stortte ineens voor me in en ik kon geen licht meer zien door de mensen massa in de stad.

“Ik maak waarschijnlijk geen ene kans.” Langzaam deed ik Yami’s jas uit en duwde het in mijn gezicht. Het rook naar een heerlijke shampoo die me bekend voor kwam en het voelde zacht aan. Was hij maar hier om mij te helpen om de weg te vinden, om een licht te zijn in het donker. Maar waarneer de eerste traan kwam in zijn jas voelde ik een trap tegen mijn rug aan.

“Loop eens een beetje door trut!” zei een stem die ik eerder had gehoord. Langzaam haalde ik mijn gezicht uit de jas en keerde me om.

“Hé wacht eens even, jij bent dat kleine meisje uit die gameshop. Moet je niet snel terug daarheen zodat die ouwe je kan beschermen?”

“Ik heb nu genoeg aan mijn hoofd dus laat me alleen.” Zei ik op een dwingende toon, en niet alleen dat. Van uit het niets voelde ik zo’n woede komen dat ik hem een directe trap in zijn maag gaf en een stoot op zijn hoofd na. Het kon me even niets schelen. Ik wilde Yami zien en niks liever dan dat.

“YAMI WAAR ZIT JE!?!?”

De gehele mensen massa keek op me neer. Het ó zo kleine normale meisje wat ik eerst was begint daad werkelijk te verdwijnen. En niemand heeft het door.

“Wat maakt dat nou uit Meru?” Zei een harde stem. Wat mij erg verbaasde want ik sprak dezen woorden niet hard op..Of wel soms? Ik wist het niet, het interesseerde me niet.
Vervolgens zei een zware maar jonge stem dat iedereen verder kon lopen en dat het werd opgelost. Eindelijk, het was Yami.

“Gaat het een beetje Meru?”

“Alles is prima. Kijk, hier, ik was vergeten je jas terug te geven.”Zei ik met de beste glimlach die ik maar kon geven.

“Dankje, wat lief dat je die terug bent komen brengen.” Toch leek zijn stem niet zo enthousiast als zijn woorden. Heb ik iets fouts gedaan? Hem van zijn werk afgehaald? Word hij soms ontslagen door MIJ?! Zo snel als mijn glimlach was gekomen verdween het weer. De tranen bleven lopen en ondertussen pakte Yami mij op, terwijl ik dat pas na een half uur opmerkte. Hij zei niks, hij bleef alleen glimlachen en bezorgend naar mij kijken. Ik schaamde me kapot, ik weet ook niet of ik Yami nu nog wel normaal zou kunnen aankijken. Ik heb het gewoon zoals altijd weer verpest.

You are not authorized to comment here. Your must be registered and logged in to comment