Chapter 7 - Zeg het maar apart

~Just say it from apart~

“Meru, zeg het tegen me, wat is er aan de hand?” en Yami schudde me een beetje heen en weer terwijl ik nog steeds in zijn armen lag terwijl we in de stad waren.

“Meru trek je maar niks aan van hem, hij weet niks van je. Hij wil je alleen helemaal gek maken.” Zei een stem weer. Wie moet ik geloven? De gene waar ik van hou? Of een stem die uit mijn hoofd lijkt te komen.

“Ik kom niet uit je hoofd. Ik ben jou, maar toch ook weer niet.” Wat ik met die informatie moest, geen idee. Ik wist wel dat ik het tegen Yami moest zeggen. Ook al kan ik het nog niet over mijn hart heen krijgen. Hij heeft waarschijnlijk ook genoeg te doen. Ik veegde mijn tranen weg en sprong uit Yami’s grip.

“Alles is oké, ik wist gewoon even niet wat me bezielde. Sorry voor de overlast.” En ik lachte weer en hoopte stiekem wat me ogen mee werkte om het echt te laten lijken.Yami keek me streng aan na dat ik dat zei, zijn mond wilde open gaan om iets te zeggen maar..hij zetten zijn lippen weer op elkaar. Hij keek toen even de andere kant op maar sleurde mij toen mee aan mijn arm na een zij straat waar niemand was behalve een paar zwerf katten zoekend naar wat voedsel.

“Zeg het me, je kan me alles zeggen. Geloof in mij. Voor alles is een reden. Je ging niet zomaar huilen. Zeg het me!” En zelfs zijn ogen werden waterig na dat hij dat zei.

“Is er dan een reden voor liefde? Nee, dat is er nou eenmaal.”

“Maar..Ik..Ik dacht dat wij gewoon goede vrienden zouden worden?”

Toen hij dat zei voelde ik letterlijk iets breken in mijn lichaam. Gisteren leek het nog een goede start op een relatie maar zoals het er nu uit ziet denk ik eerder dat we elkaar nooit meer zullen zien. Ik keek naar de grond.

“Yami, hoe oud ben jij nou werkelijk?”

“uhm..” Hij moest er heel lang over na denken. Zolang zelfs dat ik daar geen antwoord op kreeg.

“Houd toch je mond! Ik wilde je helpen, ik dacht dat er iets was. Maar zo te zien stel je je alleen maar aan, je bent gewoon een klein kind dat zich aanstelt. Ik zal je voortaan niet meer storen.” Hij liet mijn schouders los en keerde mij de rug toe.

“Maar..Yami, je begrijpt het niet!”

“Mijn naam is niet Yami kleine meid, dus reageren hoef ik niet.” Zo te merken was hij echt kwaad. Ik had hem het gewoon moeten vertellen, dat ik hem leuk vindt. Meer dan heel de wereld.

Toen ik vervolgens mijn hoofd omhoog deed zag ik dat hij de straat uitrenden. Ik besloot hem te volgen, aan de richting te zien waar hij heen liep was dus het bos achter het park waar gister de fontein was waar ik inviel.
“Yami wacht nou! Alsjeblieft.” Hij draaide zich om met vuisten gemaakt van zijn handen die trilde van woede.

“Volg je me nu nog steeds? Ga naar je moeder, terug naar school. Dan kan je te minste opgroeien en leren waarneer je moet praten of niet…Luister je naar me?”

“Ja Yami.” Zei ik voorzichtig met knikkende knieën. Yami maakte een grommend geluid en renden dieper het bos in tot dat hij bij een rotswant uitkwam. Hij draaide zich snel om een terwijl ik net stopte met rennen greep hij mijn schouders.

“Heb je echt niet geluisterd? Voordat je naar mij komt leer eerst een vrouw te worden met manieren.” En waarneer hij dat zei fluisterde hij ook nog heel zacht “Vet zwijn..” Daarna liep hij verder en liet me los. Daar bleef het ook niet bij, hij keek nog een keer uitdagend terug, ook al leek dat niet zo te zijn waarneer ik in zijn ogen keek. De tranen konden ieder moment bij hem komen. Maar voordat ik die kon zien renden hij het bos uit. En dit keer bleef ik staan, ik besloot vanaf dat moment voor een tijd in het bos te blijven om te worden zoals hij dat wil .

You are not authorized to comment here. Your must be registered and logged in to comment