Chapter 8 - Vervagen vanwege groen
Submitted October 20, 2007 Updated October 30, 2007 Status Complete | Herrineringen komen terug en het verleden komt dichterbij, zijn hun iets goeds of slechts? Wie komt erachter en wie zal het stoppen? Of zullen zij het zelf tegenhouden? Vragen worden hier beantwoord. Seizoen 1!
Category:
Anime/Manga » Yu-Gi-Oh! series » Groups/Couples |
Chapter 8 - Vervagen vanwege groen
Chapter 8 - Vervagen vanwege groen
~Fading because of green~
Het is alweer een week geleden dat ik Yami’s woeden uitbarsting zag. En nog steeds is er geen seconde geweest dat ik er niet aan dacht. Ook ben ik al vanaf die tijd in het bos. Toen ik een week terug bij die rotswand was liep ik een stuk verder, daar achter was een groot meer. Daar heb ik met de losse takken en alles wat ik kon vinden een hut gebouwd. Het is mooi geworden, ook al zeg ik het zelf. Ik voelde me erg op mijn gemak in het bos en had veel gesprekken met Melu, mijn andere ik. Ze bleek al een tijd te bestaan en dat ik eerder met haar heb gesproken, helaas kon ik mij daar niks meer van herinneren. Vandaag was ik ook van plan om samen met haar iets verder het bos in te gaan. Ook al heeft Melu geen eigen lichaam, ze steunt me en weet wel wat goed voor mij is.
“Melu ben je al wakker?” Vroeg ik waarneer de zon boven het meer scheen en de eerste stralen door de hut heen kwamen.
“Ik altijd, vergeet niet dat ik maar een persoonlijkheid ben en niks nodig heb zolang ik geen eigen lichaam heb.”
“Dat is waar..Sorry, maar hé we hebben nu elkaar! Kom dan gaan we naar het bos.” Zei ik met veel optimisme en veel energie.
“Waar jij heen gaat ga ik.” En dat was niet het enige wat ze zei, ze zei daarna ook fluisterend “Alsof ik een andere keus heb…”
Het bos was prachtig deze dag, anders als de anderen dagen. Er waren vogels vrolijk aan het fluiten. En een paar vlinders die over het meer heen vlogen terwijl de ochtend zon op hen scheen. En voor de rest was er niets te horen, tot dat er twee eekhoorns gingen vechten. Een mannetje en een vrouwtje gingen vechten om wie het hol in de boom mochten houden om in te leven. Terwijl ze de anderen dagen daar juist samen waren. En dat herinnerde me weer aan Yami, of hoe hij dan ook heet! Met een vuist sloeg ik op de dichtstbijzijnde boom.
“YAMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII!!!” Schreeuwde ik zonder enige controle over mijn eigen stem.
Ineens vielen alle beesten uit de bomen op de grond. Eerst dacht ik dat ze sliepen, maar nee...Ze waren in één klap dood. Met een plof liet ik mezelf vallen waarneer ik het door had.
“Ze stierven voor zo iets afzichtelijks als ik. Ze stierven, voor niks…Terwijl ze niks hebben fout gedaan..”
Toen die woorden waren gezegd kwam er een stem uit de richting van het meer, een machtige stem.
“Jij wie niks fout heeft gedaan verdiend dit niet ook al kwam het die richting wel. Wees voortaan voorzichtig, helaas kom je daar niet alleen mee weg en zal ik je daarvoor moeten straffen. Beschouw het maar als een waarschuwing, en een richting de goeie kant op.” Nadat de machtige stem dat zei kwam er een enorme vloed golf uit het meer zetten zo over alles heen, het raakte niks. Het stortte alleen neer als een waterval op mij. Toen ik in die waterkolk stond bleef de rest ongedeerd, dat deed me goed te weten dat er niks meer kapot ging vanwege zo’n persoon als ik. Langzaam werd de waterkolk stabiel en ging minder snel draaien. Vervolgens werd het normale doorzichtig blauwe water gif groen wat licht gaf. Zo fel, dat mijn zicht voor een lange tijd verblind was en mijn bewustzijn afnam. Eindelijk kon ik even nergens aan denken, mijn wereld was voor een moment gekalmeerd…
Het is alweer een week geleden dat ik Yami’s woeden uitbarsting zag. En nog steeds is er geen seconde geweest dat ik er niet aan dacht. Ook ben ik al vanaf die tijd in het bos. Toen ik een week terug bij die rotswand was liep ik een stuk verder, daar achter was een groot meer. Daar heb ik met de losse takken en alles wat ik kon vinden een hut gebouwd. Het is mooi geworden, ook al zeg ik het zelf. Ik voelde me erg op mijn gemak in het bos en had veel gesprekken met Melu, mijn andere ik. Ze bleek al een tijd te bestaan en dat ik eerder met haar heb gesproken, helaas kon ik mij daar niks meer van herinneren. Vandaag was ik ook van plan om samen met haar iets verder het bos in te gaan. Ook al heeft Melu geen eigen lichaam, ze steunt me en weet wel wat goed voor mij is.
“Melu ben je al wakker?” Vroeg ik waarneer de zon boven het meer scheen en de eerste stralen door de hut heen kwamen.
“Ik altijd, vergeet niet dat ik maar een persoonlijkheid ben en niks nodig heb zolang ik geen eigen lichaam heb.”
“Dat is waar..Sorry, maar hé we hebben nu elkaar! Kom dan gaan we naar het bos.” Zei ik met veel optimisme en veel energie.
“Waar jij heen gaat ga ik.” En dat was niet het enige wat ze zei, ze zei daarna ook fluisterend “Alsof ik een andere keus heb…”
Het bos was prachtig deze dag, anders als de anderen dagen. Er waren vogels vrolijk aan het fluiten. En een paar vlinders die over het meer heen vlogen terwijl de ochtend zon op hen scheen. En voor de rest was er niets te horen, tot dat er twee eekhoorns gingen vechten. Een mannetje en een vrouwtje gingen vechten om wie het hol in de boom mochten houden om in te leven. Terwijl ze de anderen dagen daar juist samen waren. En dat herinnerde me weer aan Yami, of hoe hij dan ook heet! Met een vuist sloeg ik op de dichtstbijzijnde boom.
“YAMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII!!!” Schreeuwde ik zonder enige controle over mijn eigen stem.
Ineens vielen alle beesten uit de bomen op de grond. Eerst dacht ik dat ze sliepen, maar nee...Ze waren in één klap dood. Met een plof liet ik mezelf vallen waarneer ik het door had.
“Ze stierven voor zo iets afzichtelijks als ik. Ze stierven, voor niks…Terwijl ze niks hebben fout gedaan..”
Toen die woorden waren gezegd kwam er een stem uit de richting van het meer, een machtige stem.
“Jij wie niks fout heeft gedaan verdiend dit niet ook al kwam het die richting wel. Wees voortaan voorzichtig, helaas kom je daar niet alleen mee weg en zal ik je daarvoor moeten straffen. Beschouw het maar als een waarschuwing, en een richting de goeie kant op.” Nadat de machtige stem dat zei kwam er een enorme vloed golf uit het meer zetten zo over alles heen, het raakte niks. Het stortte alleen neer als een waterval op mij. Toen ik in die waterkolk stond bleef de rest ongedeerd, dat deed me goed te weten dat er niks meer kapot ging vanwege zo’n persoon als ik. Langzaam werd de waterkolk stabiel en ging minder snel draaien. Vervolgens werd het normale doorzichtig blauwe water gif groen wat licht gaf. Zo fel, dat mijn zicht voor een lange tijd verblind was en mijn bewustzijn afnam. Eindelijk kon ik even nergens aan denken, mijn wereld was voor een moment gekalmeerd…
Comments
You are not authorized to comment here. Your must be registered and logged in to comment