Chapter 9 - herinner me dat het echt is
Submitted October 20, 2007 Updated October 30, 2007 Status Complete | Herrineringen komen terug en het verleden komt dichterbij, zijn hun iets goeds of slechts? Wie komt erachter en wie zal het stoppen? Of zullen zij het zelf tegenhouden? Vragen worden hier beantwoord. Seizoen 1!
Category:
Anime/Manga » Yu-Gi-Oh! series » Groups/Couples |
Chapter 9 - herinner me dat het echt is
Chapter 9 - herinner me dat het echt is
~Remind me that it’s real~
…Dat dacht ik te minste, Waarneer ik wakker werd zat er een zwarte handschoen om mijn linker arm met aan de bovenkant een grijze rand waar aan een groene steen zat. Ook zat er bij de pols een paarse rand en de rest was puur zwart. Toen ik met mijn hand streek over het zwarte gedeelte voelde ik dat het vochtig was, en het gaf een stekende pijn. Met één ruk trok ik de handschoen uit. “Atem.” Sprak ik uit, het stond diep in mijn arm gesnede. Zonder enige vraag deed ik het weggegooide kleding stuk weer over mijn arm heen. Ondertussen gaf Melu nog geen kick. Maar eigenlijk, ik zelf ook niet. Van alles wat ik deze dag heb gezien kan niks mij meer laten schrikken. Daarom besloot ik ook terug naar de stad te gaan, om het goed te maken met Yami. Het was dan misschien wel één week, maar wel een lange waarvan ik veel heb geleerd. Wees beleefd voor de omgeving en de omgeving of te wijl natuur zal je beschermen, voor jezelf kunnen zorgen ook al ben je alleen, en raak voor al niet in paniek waarneer het even tegen zit. Dus blijf optimistisch!
Het duurde langer dan ik had gedacht, het terug lopen naar huis. En alles wat ik had geleerd is ook niet perfect uitgevoerd toen ik terug keek. Laten we maar gewoon hopen dat dat de volgende keer wel lukt. Toen ik op pad was en eindelijk lang de rots kwam zag ik weer die twee zelfde eekhoorns, ze waren weer samen. En dan vooral ook gelukkig kon je zien. Zou dat dan ook voor mij en Yami betekenen zodra ik terug ga ? Ja heb je, en nee kan je krijgen. Dat betekend dat ik het er dus maar op moet wagen. Voor dat ik begon te rennen naar de stad waarvan ik kwam, kwam er in me op dat.
“Waren al die dieren niet dood?” Vroeg ik toen er nog vogels in het bos vlogen en floten in een vrolijk melodietje.
Het zal wel goed zijn. En ik begon te rennen zoals ik van plan was, maar nog steeds wist ik niet waar Yami woonden of werkten. Dus ging ik naar Sugoro’s Gameshop, Yugi’s opa.
Waarneer ik daar aan de deur stond was ik ineens weer zo zenuwachtig als altijd, want door het raam zag ik dat Yami er was samen met :Yugi, Joey, Tristen, Tea en natuurlijk Sugoro zelf.
Snel drukte ik op de deur bel zonder nog na te denken over hoe zenuwachtig ik ben of was. Yugi deed open.
“Hé Meru! Waar kom jij vandaan, voel je je wel goed? Want je ziet nogal ble..” En de rest hoorden ik niet meer van Yugi’s zin.
Een paar uur later werd ik wakker op Yugi’s kamer in zijn bed. Yami zat op zijn knieën waardoor zijn hoofd op gelijke hoogte was als die van mij.
“Gaat het een beetje?” Vroeg hij zacht terwijl hij zijn hand over mijn wang haalden.
“Wel wat beter, nog wel wat duizelig. Aardig dat je het vroeg Atem.”
“Atem? Maar hoe…”Zei hij verbaasd.
Ineens schrok ik, automatisch gebruikte ik het woord wat stond op mijn arm. Zou het dan kunnen dat Atem zijn naam is ? Het zou wel verklaren waarom hij zei dat ik hem geen Yami moest noemen toen.. Atem hè, het klinkt machtig en toch nog steeds jong.
…Dat dacht ik te minste, Waarneer ik wakker werd zat er een zwarte handschoen om mijn linker arm met aan de bovenkant een grijze rand waar aan een groene steen zat. Ook zat er bij de pols een paarse rand en de rest was puur zwart. Toen ik met mijn hand streek over het zwarte gedeelte voelde ik dat het vochtig was, en het gaf een stekende pijn. Met één ruk trok ik de handschoen uit. “Atem.” Sprak ik uit, het stond diep in mijn arm gesnede. Zonder enige vraag deed ik het weggegooide kleding stuk weer over mijn arm heen. Ondertussen gaf Melu nog geen kick. Maar eigenlijk, ik zelf ook niet. Van alles wat ik deze dag heb gezien kan niks mij meer laten schrikken. Daarom besloot ik ook terug naar de stad te gaan, om het goed te maken met Yami. Het was dan misschien wel één week, maar wel een lange waarvan ik veel heb geleerd. Wees beleefd voor de omgeving en de omgeving of te wijl natuur zal je beschermen, voor jezelf kunnen zorgen ook al ben je alleen, en raak voor al niet in paniek waarneer het even tegen zit. Dus blijf optimistisch!
Het duurde langer dan ik had gedacht, het terug lopen naar huis. En alles wat ik had geleerd is ook niet perfect uitgevoerd toen ik terug keek. Laten we maar gewoon hopen dat dat de volgende keer wel lukt. Toen ik op pad was en eindelijk lang de rots kwam zag ik weer die twee zelfde eekhoorns, ze waren weer samen. En dan vooral ook gelukkig kon je zien. Zou dat dan ook voor mij en Yami betekenen zodra ik terug ga ? Ja heb je, en nee kan je krijgen. Dat betekend dat ik het er dus maar op moet wagen. Voor dat ik begon te rennen naar de stad waarvan ik kwam, kwam er in me op dat.
“Waren al die dieren niet dood?” Vroeg ik toen er nog vogels in het bos vlogen en floten in een vrolijk melodietje.
Het zal wel goed zijn. En ik begon te rennen zoals ik van plan was, maar nog steeds wist ik niet waar Yami woonden of werkten. Dus ging ik naar Sugoro’s Gameshop, Yugi’s opa.
Waarneer ik daar aan de deur stond was ik ineens weer zo zenuwachtig als altijd, want door het raam zag ik dat Yami er was samen met :Yugi, Joey, Tristen, Tea en natuurlijk Sugoro zelf.
Snel drukte ik op de deur bel zonder nog na te denken over hoe zenuwachtig ik ben of was. Yugi deed open.
“Hé Meru! Waar kom jij vandaan, voel je je wel goed? Want je ziet nogal ble..” En de rest hoorden ik niet meer van Yugi’s zin.
Een paar uur later werd ik wakker op Yugi’s kamer in zijn bed. Yami zat op zijn knieën waardoor zijn hoofd op gelijke hoogte was als die van mij.
“Gaat het een beetje?” Vroeg hij zacht terwijl hij zijn hand over mijn wang haalden.
“Wel wat beter, nog wel wat duizelig. Aardig dat je het vroeg Atem.”
“Atem? Maar hoe…”Zei hij verbaasd.
Ineens schrok ik, automatisch gebruikte ik het woord wat stond op mijn arm. Zou het dan kunnen dat Atem zijn naam is ? Het zou wel verklaren waarom hij zei dat ik hem geen Yami moest noemen toen.. Atem hè, het klinkt machtig en toch nog steeds jong.
Comments
You are not authorized to comment here. Your must be registered and logged in to comment