Chapter 14 - Zachte lichten beginnen te schijnen

~Soft lights start glowing~

Vandaag is het zo ver, dat zei de dan wekker. Ik kon niet wachten tot vanavond. Ook al kan er zowat niks mis gaan. Mai heeft me perfect geholpen en zelf heb ik de mooiste plaats uitgekozen die ik kende, het was een restaurant vlak bij het meer waar ik mijn hut had gebouwd. Snel pakte ik mijn kleren onder het bed vandaan en ging naar de gameshop. Niemand was nog wakker maar zoals afgesproken had Yugi de sleutel onder de deurmat gedaan. En in de kelder een bed klaar gemaakt zodat ik nog even verder kon slapen tot dan. Hoe graag ik ook verder wilde slapen, ik bleef woelen en woelen en nog eens woelen. 5 uur s’ochtends gaf de wekker aan die ik mee had genomen van Atems kamer. Plotseling, net toen ik wilde zuchten hoorden ik voetstappen van de trap af komen. Zachtjes fluisterde ik

“Yugi, ben jij dat?”

“Shhh, ja. Ik hoorde het bed kraken omdat jij de hele tijd aan het woelen was dus wilde ik even checken.”

“sorry dat het je heeft wakker gemaakt.”

“Niet zo erg, ik heb gister met Joey toch de hele dag niks gedaan. Ik wil je nu alleen vragen… Weet je het honderd procent zeker dat je je vriendschap met hem wil opgeven voor liefde waar je nu nog niets zeker van bent?” Toen hij dat zei drong het tot me door. Altijd in van die meiden films als het meisje met de jongen verkering heeft gaan alle vrienden door elkaar husselen, zodra de gene die het uitmaakt weg gaat en wie dan het eerste bij de groep vrienden aan komt houd ze. De ander, staat er alleen voor. Wil ik die kans wagen? Zou ik het aankunnen om weer alleen te staan? Maar aan de andere kant, kan ik een onbeantwoorde liefde aan? Mijn onderlip begon te trillen en ik draaide mij om.

“Ik weet het niet.”

“Rustig Meru, het is niet het einde van de wereld als het nu fout gaat. Je bent jong.”

“Dat ik jong ben, betekend nog niet dat ik iets fout wil laten lopen. Dat ik jong ben, betekend toch niet dat mijn liefde niet werkelijk is. Dat ik jong ben betekend niet dat ik niet wijzer kan zijn dan het gemiddelde.” Ik kneep ondertussen onder de dekens in mijn arm waarvan de wond nog steeds niet was hersteld en de zelfde handschoen het nog steeds beschermde van gezien worden.

“Het spijt me als ik je heb beledigd maar ik wilde je geen dingen voorschotelen die je niet zou begrijpen. Ik zal je voortaan zien als een van ons. Tenzij je niet wil natuurlijk.”

“Yugi..” Het lijkt werkelijk allemaal zo perfect, mijn wereld is bijna compleet. Ik wil niks liever dan dit alles. Probeerde ik duidelijk te maken door alleen naar Yugi te kijken.
Hij begreep me, wat eerst nooit gebeurden op mijn oude school. Ik kon nooit wat vertellen, en als ik het deed, begrepen ze me niet. Ook al waren ze van de zelfde leeftijd. Na die slechte herinneringen ophalen viel ik eindelijk weer inslaap en vergat ik dat ik daar aan terug dacht.

Ik werd wakker rond vier uur s’middags. Ik ging naar de woonkamer waar Joey en Yugi zaten te spelen op een of andere spel computer. Joey keek om, maar keek mij niet geheel aan. Hij keek iets naar beneden. Toen keek ik zelf. Het was mijn handschoen, die was vast iets verschoven in mijn slaap. Snel trok ik hem op en vroeg wat ik wilde vragen.

“Yugi, zou ik misschien even gebruik mogen maken van je douche?”

“Ga je gang.”

In totaal heb ik één uur onder de douche gestaan. Gelukkig vond Sugoro dat niet erg. Vervolgens ben ik me gaan omkleden en liep naar de woonkamer om het de showen.

“Ik weet zeker dat Atem dat mooi vind, hij is gek op die glans in je jurk. Hij probeerde zelf altijd mij van stijl te laten veranderen maar alsjeblieft niet.” Toen Yugi dat zei maakte hij een hand beweging dat hij me iets wilde zeggen in mijn oor.

“Mai heeft nog iets achter gelaten toen jij lag te slapen, het ligt op mijn bed. Ga maar even kijken, ik denk dat je het wel nodig zal hebben.” Ik deed wat Yugi zei en waarneer ik het zag was ik verbaast. Ik vond het al heel wat dat tijdens het passen ze me die handschoen aan liet houden maar dit. Het was een licht gekleurde zeegroene handschoen met de zelfde glans als in mijn fluwelen jurk. Lila,geel ,en groen, helemaal ik. Snel ging ik naar de douche terug om mijn haar te doen voor dat het droog was. Ik gebruikte ook de lipklos die Mai mij had gegeven. Toen ik weer beneden kwam met alles aan behalve mijn schoenen stond Sugoro met open mond naar mij te kijken.

“Is er iets meneer Sugoro?”
“Wat ben je mooi Meru, dit had ik echt nooit van je verwacht.” Hij greep mijn hand en vroeg wie de gelukkige was.

“Yami..” Hij keek me verbaasd aan en keek een beetje paniekerig.

“Weet je dat wel heel zeker? Je weet toch dat hij je weet wel is?”

“Dat weet ik Sugoro, ik weet van alles af, zelfs zijn naam.”

“Goed, dan wens ik je het allerbeste meis.” En hij gaf me een schouder klop als teken van succes. Ondertussen was het alweer 6 uur, het zal zeker een uur duren om daar heen te lopen en toen zeker. Ik moest namelijk voorzichtig doen om niet vies te worden of scheuren in mijn kleren te krijgen. Wat best moeilijk gaat omdat ik sowieso door het bos heen moest. Dus ik ging er van door om niet te laat te komen. Eenmaal in het bos aangekomen moest ik voorzichtig zijn. Ineens hoorde ik gepiep van beneden, het was één van die eekhoorns van toen. Zouden ze hebben opgemerkt toen in het bos? Hij had iets in zijn pootjes, iets glimmens. Uit zijn gebaren en gepiep merkte ik dat ik het moest aannemen, Het was een of ander oud symbool die ik eerder had gezien in mijn geschiedenis boek van school. Het ankh teken, de sleutel van het leven. De eekhoorn likte aan zijn poot en zat ermee aan zijn oor. Toen ik weer naar het symbool keek zag ik er een haakje aan zitten, het was dus een oorbel. Ik deed het in en hoopte maar dat het bij mijn outfit zou staan.

Ik kwam uit eindelijk een half uur te vroeg, dus ging ik even naar het meer die een paar stappen voor het restaurant lag. De reflectie die ik zag leek niet van mij te zijn, toch was ik het. Het maakte me zenuwachtig dus ging ik maar alvast aan de tafel zitten die ik had gereserveerd die avond. Maar goed dat ik bij de gameshop heb gewerkt, anders kon ik dit nooit betalen. Waarneer ik zat deed ik snel de menukaart voor mijn gezicht en mijn hart klopte zowat in mijn keel. Atem kwam al aan, perfect getimed. De ober wees de tafel aan waar ik aanzat, Atem leek totaal niet gespannen, zoals altijd.

“Pardon? Bent u de gene die de uitnodiging heeft verstuurd?” Ik slikte en hield de menu kaart nog even voor me.

“Ja..a, dat was ik.” En langzaam haalde ik de menu kaart weg zonder proberen te trillen.

“Ben jij dat, Melu? Je weet toch dat ik niet in je geïnteresseerd ben na die laatste keer!” Hij wilde opstaan.

“Atem, ik ben het. Meru. Niet Melu.” Hij ging weer zitten.

“Werkelijk?” En hij begon een beetje te blozen.

“Ja.” Ondertussen kwam de ober er aan de vroeg wat we wilde.

“Doe mij maar nummer 140.” Zei Atem. Toen ik keek wat dat was nam ik het ook maar. Maar toen de ober weg liep dacht ik er pas aan hoe lastig dat wel niet te eten is, spaghetti. En ik ben al niet zo’n nette eter.

“Zeg eens Meru, hoe kwam je op het idee om het zo te regelen?”

“Ik zou geen andere manier weten plus dat het me zo leuker leek. En door dat jij me toen die keer had achter gelaten in het bos vond ik deze plek. Maar zonder jouw geweldige vrienden had ik het ook niet gekund.” Ondertussen toen we een beetje opgang waren gekomen met praten werd de cola en spaghetti geserveerd. Atem kon gemakkelijk die rol beweging maken met zijn vork zonder te knoeien maar ik. Ik ben totaal verloren. Ineens stond Atem op en ging achter me staan, hij hield mijn hand vast waar in ik mijn vork had.

“Kijk je doet het zo, je prikt je vork ergens en maakt dan een rollende beweging. En met je mes hou je het een beetje tegen.” Ik deed een poging om het na te doen, poging gefaald.
Atem ging ondertussen weer zitten en ging weer verder met zijn spaghetti.

“Zeg aa.” Zei hij ineens.

“Uhm..Aa.” En deed zijn vork met eten in mijn mond. Ik moet dit leren! Dacht ik bij mezelf, want ik wilde hem natuurlijk ook voeren. Eindelijk lukte het en deed ik het op dezelfde manier als hij deed. Zo hadden we uit eindelijk ons eigen eten aan elkaar gevoerd. Even later vielen mijn ogen op het drinken, cola hè? Het had een wat rodere kleur als normaal. Het rook ook anders.

“Psst Meru, Dat kan je beter niet drinken.” Zei Atem fluisterend.

“Hoezo niet, is het vergiftigde cola soms?” Atem begon te lachen, had ik soms iets verkeerds gezegd?

“Nee Meru, dat is geen cola. Dat is wijn. Ik vraag wel even wat anders aan de ober.”

“Is niet nodig Atem! Was maar een grapje hèhè…” Eigenlijk niet maar, ik moest me gedragen alsof ik het al wist zei Mai. Toen de ober weer langskwam bracht hij de borden terug en gaf een nieuw menu.

“Pardon ober, zou U voor haar even een cola kunnen halen. Ze is nog niet oud genoeg namelijk.”

“Zal ik doen meneer, anders nog iets van het dessert menu?” Tegelijk zeiden we.

“Aardbeien met slagroom.” Het zag er best kinderlijk uit maar de ober kon er wel om lachen.

“In één bak?”

“Ik vind het prima, jij Meru?”

“Altijd.”

En zo gingen we weer het zelfde doen als met de spaghetti, totdat…

“Waaah! Sorry Atem, sorry, sorry, sorry!” Ik had wat slagroom op zijn shirt laten vallen. Hij pakte mijn vinger en daarmee haalde hij het van zijn shirt af, maar vervolgens deed hij mijn vinger ook in zijn mond terwijl zijn mysterieuze ogen mij aankeken.

“Opgelost.” Was alles wat Atem zei met een vriendelijke lach. De blos die er al vanaf dat hij aangekomen was werd zo alleen maar erger. En ik trok mijn schouders een beetje op. Voor de laatste keer kwam de ober eraan met de rekening en ruimde de rest af. Atem zag ik ondertussen graaien naar zijn portemonnee.

“Laat zitten Atem, ik betaal wel.”

“Nee dat doe ik, jij hebt me een gezellige avond bezorgd dus afrekenen is wel het minste wat ik kan doen.” Daar kon ik niks op in brengen. Toen het afrekenen was gebeurd stond Atem meteen op en hielp mij ook overeind. Ik keek nog even achterom ik zag de ober die mij een knipoog gaf en stak vervolgens zijn duim omhoog. Atem pakte mijn hand toen we de deur uitliepen wat even weer wat anders was. Precies tegenover gestelde, maar nog steeds romantisch. Daar binnen hadden ze namelijk lichte rode lampen en buiten was de lucht stralend blauw met een half volle man die in het water reflecteerde.

“Meru, heb ik al verteld hoe prachtig ik wel niet vind hoe je er vandaag uit ziet.”

“Niet zo mooi als jij Atem. Zwart staat je geweldig.” Ondertussen stonden we tegenover elkaar en op een of andere manier stonden we steeds dichter op elkaar tot onze lippen bijna contact maakte. Toch was er iets wat ons stopte, er kwam weer een ijs koude scherpe windvlaag die ik eerder had gevoeld in zijn slaapkamer.

“Het is echt onwijs koud.” Ondertussen trok Atem zijn jasje uit.

“Hier, neem deze maar. Ik heb het toch warm.” En hij legde het over mijn schouders. Toch bleef ik nog steeds trillen. Waarneer Atem dat door had ging hij een beetje achter me staan en legde zijn armen over mij heen.

“Zo beter?”

“Veel beter.” Hier uit kon ik wel opmaken dat mijn eerste date geslaagd was.

You are not authorized to comment here. Your must be registered and logged in to comment