Chapter 20 - Niks daarover
Submitted October 20, 2007 Updated October 30, 2007 Status Complete | Herrineringen komen terug en het verleden komt dichterbij, zijn hun iets goeds of slechts? Wie komt erachter en wie zal het stoppen? Of zullen zij het zelf tegenhouden? Vragen worden hier beantwoord. Seizoen 1!
Category:
Anime/Manga » Yu-Gi-Oh! series » Groups/Couples |
Chapter 20 - Niks daarover
Chapter 20 - Niks daarover
~Nothing about~
“Meru!” Hoorde ik Atem nog zeggen. Ik wist dat het natuurlijk niet zijn schuld was, maar toch deed het pijn. Ik draaiden mij om in de kast zodat ik niet meer door het slot heen kon kijken. Toch plotseling wilde ik wel kijken, ik hoorden namelijk allerlei knallen en steeds dingen op de grond vallen. Ineens begon de kast ook te schudden.
“Maak je geen zorgen Meru, dit heb ik zo afgehandeld!”
“Wees daar maar niet zo zeker van farao.” Die stem had ik daarvoor nooit gehoord, en het was Melu zeker niet.
“Dat klopt Meru, ik ben Melu niet.” De onbekende maakte ondertussen de kast open, maar belangrijker nog, wie was zij en kon ze mijn gedachte lezen?
“Lange tijd niet gezien schat.” En ze gaf Atem een zoen op zijn wang, alsof dat er ook nog wel bij kon.
“Ken ik jou?” Zei Atem verward.
“Weet je het dan niet meer? Ik ben het.” En ze keek hem teleur gesteld aan. Toen ik eenmaal langer naar haar keek, leek haar haar verdacht veel op het mijne wat was uitgevallen. Zal vast wel toeval zijn, maar toch.
“Alsnog, ik herken je niet.” Zei hij vervolgens op een pissige toon.
“Mijn naam is Semmao, het is al drieduizend jaar geleden dat we elkaar hebben gezien. Ik was jouw koningin. Of makkelijker gezegd verloofde.”
“Maar waarom zou vader mij dan nog met Elfuna willen laten trouwen, als ik al met jou ben getrouwd?”
“Je vader is gewoon wat verstrooit, maar je mag natuurlijk geloven wat je wil.”
Zou het misschien kunnen dat Atems vader haar bedoelde met de zin.“Doet ze je niet aan iemand denken?” Ze leek dan niet erg veel op me, maar op dit moment is alles mogelijk.
“Meru, je moet geen al te rare dingen in je hoofd halen. Want dat is al helemaal niet mogelijk.”
“Semmao ga weg, ik heb hier geen zin in. Melu verdwijn ook, alsjeblieft.” Zei Atem zeer kalm, toch gestrest.
Toen ze eenmaal verwenen waren renden hij op mij af en knuffelden me, zoals niemand ooit eerder had gedaan.
“Meru kan je het me ooit vergeven?! Ik beloof je dat ik het goed zal maken.” En hij begon te huilen als een zesjarige.
“Het is niet jouw schuld.” Zou hij zich verontschuldigen voor wat er bij zijn vader is gebeurd, nu net dat Melu hem heeft gezoend, of die binnenval van Semmao. Zou hij eigenlijk weten dat ik hem leuk vindt, en meer omdat hij zich voor dit verontschuldigd?
Ik legden mijn armen ook om hem heen, en ging ook verder met huilen. Want hiermee was mijn hart nog niet hersteld.
De rest van de dagen zijn we naar toeristische plaatsen geweest van Egypte, het liet me even alles vergeten. Maar waarneer we eenmaal thuis kwamen, was de gedachte meteen terug zosnel als hij was gegaan. Dat was ook niet het enige, want Atems vrienden hebben ook niet stil gezeten.
“Meru!” Hoorde ik Atem nog zeggen. Ik wist dat het natuurlijk niet zijn schuld was, maar toch deed het pijn. Ik draaiden mij om in de kast zodat ik niet meer door het slot heen kon kijken. Toch plotseling wilde ik wel kijken, ik hoorden namelijk allerlei knallen en steeds dingen op de grond vallen. Ineens begon de kast ook te schudden.
“Maak je geen zorgen Meru, dit heb ik zo afgehandeld!”
“Wees daar maar niet zo zeker van farao.” Die stem had ik daarvoor nooit gehoord, en het was Melu zeker niet.
“Dat klopt Meru, ik ben Melu niet.” De onbekende maakte ondertussen de kast open, maar belangrijker nog, wie was zij en kon ze mijn gedachte lezen?
“Lange tijd niet gezien schat.” En ze gaf Atem een zoen op zijn wang, alsof dat er ook nog wel bij kon.
“Ken ik jou?” Zei Atem verward.
“Weet je het dan niet meer? Ik ben het.” En ze keek hem teleur gesteld aan. Toen ik eenmaal langer naar haar keek, leek haar haar verdacht veel op het mijne wat was uitgevallen. Zal vast wel toeval zijn, maar toch.
“Alsnog, ik herken je niet.” Zei hij vervolgens op een pissige toon.
“Mijn naam is Semmao, het is al drieduizend jaar geleden dat we elkaar hebben gezien. Ik was jouw koningin. Of makkelijker gezegd verloofde.”
“Maar waarom zou vader mij dan nog met Elfuna willen laten trouwen, als ik al met jou ben getrouwd?”
“Je vader is gewoon wat verstrooit, maar je mag natuurlijk geloven wat je wil.”
Zou het misschien kunnen dat Atems vader haar bedoelde met de zin.“Doet ze je niet aan iemand denken?” Ze leek dan niet erg veel op me, maar op dit moment is alles mogelijk.
“Meru, je moet geen al te rare dingen in je hoofd halen. Want dat is al helemaal niet mogelijk.”
“Semmao ga weg, ik heb hier geen zin in. Melu verdwijn ook, alsjeblieft.” Zei Atem zeer kalm, toch gestrest.
Toen ze eenmaal verwenen waren renden hij op mij af en knuffelden me, zoals niemand ooit eerder had gedaan.
“Meru kan je het me ooit vergeven?! Ik beloof je dat ik het goed zal maken.” En hij begon te huilen als een zesjarige.
“Het is niet jouw schuld.” Zou hij zich verontschuldigen voor wat er bij zijn vader is gebeurd, nu net dat Melu hem heeft gezoend, of die binnenval van Semmao. Zou hij eigenlijk weten dat ik hem leuk vindt, en meer omdat hij zich voor dit verontschuldigd?
Ik legden mijn armen ook om hem heen, en ging ook verder met huilen. Want hiermee was mijn hart nog niet hersteld.
De rest van de dagen zijn we naar toeristische plaatsen geweest van Egypte, het liet me even alles vergeten. Maar waarneer we eenmaal thuis kwamen, was de gedachte meteen terug zosnel als hij was gegaan. Dat was ook niet het enige, want Atems vrienden hebben ook niet stil gezeten.
Comments
You are not authorized to comment here. Your must be registered and logged in to comment