Chapter 27 - Niet meer...
Submitted October 20, 2007 Updated October 30, 2007 Status Complete | Herrineringen komen terug en het verleden komt dichterbij, zijn hun iets goeds of slechts? Wie komt erachter en wie zal het stoppen? Of zullen zij het zelf tegenhouden? Vragen worden hier beantwoord. Seizoen 1!
Category:
Anime/Manga » Yu-Gi-Oh! series » Groups/Couples |
Chapter 27 - Niet meer...
Chapter 27 - Niet meer...
~Go on..~
De volgende dag ging het een stuk beter met Atem alsof er niks was gebeurd zelfs. Voordat nog iemand wakker was in huis douchte ik snel en ging naar Mai en Tea zoals afgesproken.
Eigenlijk zou ik gisteren natuurlijk al gaan, maar het was door mijn kop geschoten door al het gedoe thuis. Deze keer kwam ik ook voor het eerst bij Tea thuis, ik kende haar ook niet bepaald goed, of gewoon helemaal niet. Ik probeerde haar altijd op een afstand te houden omdat ik wist dat ze ook een oogje had op Atem. Toch waagde ik het er maar op dat ze me ook ging helpen. Eenmaal waarneer ik op de deurbel had gedrukt hoorden hun harde geschreeuw, toch werd er tussendoor wel open gedaan.
“Mai! Ik kan haar niet helpen en dat weet je donders goed, ik doe alles voor vrienden echt waar maar..” Begon Tea na binnenkomst in de hal tegen Mai.
“Kom op, je weet al goed dat je je kansen heb gehad, wees nu een grote meid en help mee.”
Zei Mai vervolgens.
“Tea, je hoeft niks te doen tegen je zin in. Ik dacht gewoon dat jij goeie tips zou kunnen geven aangezien jij hem al jaren achtervolgt zonder een woord.”
“Waarneer hij terug naar zijn eigen tijd ging dacht ik dat ik hem voor altijd kwijt was, maar plotseling was hij er weer. Ik dacht dat mijn kansen toen terug keerden, maar toen..toen kwam jij!” Zo had ik Tea nooit eerder gezien, moest ik hier uit opmaken dat ze me uit de grond van haar hart haatte?
“Het spijt me diep Tea, werkelijk waar. Toch vanwege jouw gevoelens, geef ik niet op!” Tea haar tranen leken toen eindeloos door te gaan en renden nar boven haar eigen kamer in.
“Ga, alsjeblieft. Ik kan je niet helpen.” Mai en ik vertrokken dus. Mai was nu nog extremer dan de vorige keer met shoppen en had het er steeds over “Dit is je ultieme kans!” Waarneer we bij een schattig boetiekje door de ramen stonden te gluren zei Mai dat ze even naar binnen ging en ik buiten moest wachten. Ondertussen keek ik niet naar de kleren binnen de winkel, maar naar mijn weerspiegeling in het glas.
“Deze heb ik in ieder geval niet langer meer nodig” En ik deed na een lange tijd eindelijk mijn bril af. Mai kwam ondertussen de winkel uit en liet de tasjes vallen.
“Nooit gedacht dat je zo anders was zonder bril Meru, je leek altijd onschuldig met die bril maar nu.” En ze roste met haar hand door mijn haar waardoor het wat wilder stond.
“Kom, we gaan naar mijn hotel kamer om eens even de kleren te passen.” Toch liepen we terug naar Tea haar huis om Mai’s scooter te halen. Nog steeds was Tea haar gehuil te horen toen, stiekem had ik best medelijden met haar. Want het is toch best wel egoïstisch, zomaar haar vriend af te pakken, want door mij heeft ze hem ook al lange tijden niet gezien. Zelfs niet eens Joey of Yugi. Ondertussen sprong ik achterop bij Mai.
“Succes Tea.” Fluisterde ik zacht waarneer we weg reden.
Aangekomen in Mai haar hotelkamer trok ze me meteen de slaapkamer in.
“Je hoeft je niet schuldig te voelen vanwege Tea, ze vindt vast wel iemand anders. Ga jij maar even de kleren passen, ik wacht in de woonkamer.”
“Mai wacht, ik wil je iets laten zien. Ik weet niet waarom ik het jou precies wil laten zien maar, zo voel ik het gewoon.” Ik stroopte mijn mouwen en handschoen op.
“Ik wist dat je daar een wond haar, alleen dat dit er stond...” Ze was erg verbaast, toen sloeg ze haar arm om mij heen.
“Ik weet niet hoe je er aan komt kleine meid, maar ik geloof dat jij dit niet zelf hebt gedaan. Als er ooit iets is, zal ik je helpen. Je doet me eigenlijk ook erg denken aan mijn kleine nichtje terug in Amerika. Is het goed als..”
“Tuurlijk Mai, als dat is wat je wilt kan ik toch geen nee zeggen?”
“Ga maar snel passen, we moeten nog meer doen namelijk!” En Mai ging naar de badkamer.
Ik stond versteld hoe ze wist dat ik van dit soort kleding hield. Het probleem nu was dat ik niet meer wist wat ik aanmoest.
“Maaaaai! Wat moet ik nou aan, zo kan ik toch nooit kiezen?!”
“Hulp is onderweg! Ik pak even wat verband.”
“Verband?” dacht ik bij mezelf. Ze verbond vervolgens mijn arm en gaf me een knipoog.
Zo zijn we tot laat in de avond bezig geweest met de perfecte samenstelling van kleding, make-up, haar dracht en techniek. Dit was ook de eerste keer dat ik met mezelf qua uiterlijk te vrede was, hopelijk zal Atem ook versteld staan!
De volgende dag ging het een stuk beter met Atem alsof er niks was gebeurd zelfs. Voordat nog iemand wakker was in huis douchte ik snel en ging naar Mai en Tea zoals afgesproken.
Eigenlijk zou ik gisteren natuurlijk al gaan, maar het was door mijn kop geschoten door al het gedoe thuis. Deze keer kwam ik ook voor het eerst bij Tea thuis, ik kende haar ook niet bepaald goed, of gewoon helemaal niet. Ik probeerde haar altijd op een afstand te houden omdat ik wist dat ze ook een oogje had op Atem. Toch waagde ik het er maar op dat ze me ook ging helpen. Eenmaal waarneer ik op de deurbel had gedrukt hoorden hun harde geschreeuw, toch werd er tussendoor wel open gedaan.
“Mai! Ik kan haar niet helpen en dat weet je donders goed, ik doe alles voor vrienden echt waar maar..” Begon Tea na binnenkomst in de hal tegen Mai.
“Kom op, je weet al goed dat je je kansen heb gehad, wees nu een grote meid en help mee.”
Zei Mai vervolgens.
“Tea, je hoeft niks te doen tegen je zin in. Ik dacht gewoon dat jij goeie tips zou kunnen geven aangezien jij hem al jaren achtervolgt zonder een woord.”
“Waarneer hij terug naar zijn eigen tijd ging dacht ik dat ik hem voor altijd kwijt was, maar plotseling was hij er weer. Ik dacht dat mijn kansen toen terug keerden, maar toen..toen kwam jij!” Zo had ik Tea nooit eerder gezien, moest ik hier uit opmaken dat ze me uit de grond van haar hart haatte?
“Het spijt me diep Tea, werkelijk waar. Toch vanwege jouw gevoelens, geef ik niet op!” Tea haar tranen leken toen eindeloos door te gaan en renden nar boven haar eigen kamer in.
“Ga, alsjeblieft. Ik kan je niet helpen.” Mai en ik vertrokken dus. Mai was nu nog extremer dan de vorige keer met shoppen en had het er steeds over “Dit is je ultieme kans!” Waarneer we bij een schattig boetiekje door de ramen stonden te gluren zei Mai dat ze even naar binnen ging en ik buiten moest wachten. Ondertussen keek ik niet naar de kleren binnen de winkel, maar naar mijn weerspiegeling in het glas.
“Deze heb ik in ieder geval niet langer meer nodig” En ik deed na een lange tijd eindelijk mijn bril af. Mai kwam ondertussen de winkel uit en liet de tasjes vallen.
“Nooit gedacht dat je zo anders was zonder bril Meru, je leek altijd onschuldig met die bril maar nu.” En ze roste met haar hand door mijn haar waardoor het wat wilder stond.
“Kom, we gaan naar mijn hotel kamer om eens even de kleren te passen.” Toch liepen we terug naar Tea haar huis om Mai’s scooter te halen. Nog steeds was Tea haar gehuil te horen toen, stiekem had ik best medelijden met haar. Want het is toch best wel egoïstisch, zomaar haar vriend af te pakken, want door mij heeft ze hem ook al lange tijden niet gezien. Zelfs niet eens Joey of Yugi. Ondertussen sprong ik achterop bij Mai.
“Succes Tea.” Fluisterde ik zacht waarneer we weg reden.
Aangekomen in Mai haar hotelkamer trok ze me meteen de slaapkamer in.
“Je hoeft je niet schuldig te voelen vanwege Tea, ze vindt vast wel iemand anders. Ga jij maar even de kleren passen, ik wacht in de woonkamer.”
“Mai wacht, ik wil je iets laten zien. Ik weet niet waarom ik het jou precies wil laten zien maar, zo voel ik het gewoon.” Ik stroopte mijn mouwen en handschoen op.
“Ik wist dat je daar een wond haar, alleen dat dit er stond...” Ze was erg verbaast, toen sloeg ze haar arm om mij heen.
“Ik weet niet hoe je er aan komt kleine meid, maar ik geloof dat jij dit niet zelf hebt gedaan. Als er ooit iets is, zal ik je helpen. Je doet me eigenlijk ook erg denken aan mijn kleine nichtje terug in Amerika. Is het goed als..”
“Tuurlijk Mai, als dat is wat je wilt kan ik toch geen nee zeggen?”
“Ga maar snel passen, we moeten nog meer doen namelijk!” En Mai ging naar de badkamer.
Ik stond versteld hoe ze wist dat ik van dit soort kleding hield. Het probleem nu was dat ik niet meer wist wat ik aanmoest.
“Maaaaai! Wat moet ik nou aan, zo kan ik toch nooit kiezen?!”
“Hulp is onderweg! Ik pak even wat verband.”
“Verband?” dacht ik bij mezelf. Ze verbond vervolgens mijn arm en gaf me een knipoog.
Zo zijn we tot laat in de avond bezig geweest met de perfecte samenstelling van kleding, make-up, haar dracht en techniek. Dit was ook de eerste keer dat ik met mezelf qua uiterlijk te vrede was, hopelijk zal Atem ook versteld staan!
Comments
You are not authorized to comment here. Your must be registered and logged in to comment