Chapter 28 - Langer door gaan !
Submitted October 20, 2007 Updated October 30, 2007 Status Complete | Herrineringen komen terug en het verleden komt dichterbij, zijn hun iets goeds of slechts? Wie komt erachter en wie zal het stoppen? Of zullen zij het zelf tegenhouden? Vragen worden hier beantwoord. Seizoen 1!
Category:
Anime/Manga » Yu-Gi-Oh! series » Groups/Couples |
Chapter 28 - Langer door gaan !
Chapter 28 - Langer door gaan !
~Any longer!~
Vandaag was het zover! De dag die mijn leven kon veranderen, goed of slecht.
“Bedankt Mai, ik kan je niet zeggen hoe dankbaar ik ben.”
“Ga nou maar gauw Meru, win dat duel!” En ze bleef nog een lange tijd uitzwaaien.
Eenmaal waarneer ik voor de deur stond deden Joey en Yugi al meteen open voordat ik nog maar op de bel had gedrukt.
“Mogen wij nou mee naar die nieuwe film Meru?” Zeiden ze beiden.
“Ook goedemiddag. Waar is Atem gebleven?”
“Die is zijn kamer overhoop aan het halen, geen idee waarom. Maar mogen we nou mee?!” Sprak Joey.
“Atem heeft maar twee kaartjes gekregen dat ik weet.” Met die woorden gingen Joey en Yugi maar voor de televisie hangen. Ik ging integendeel naar Atem kijken of alles goed was.
“Uhm Atem, zit je hier ergens?” En zijn hoofd verscheen ergens bovenuit een hoop kleren.
“Oh, hé Meru!” Zei hij gestrest. Ondertussen deed ik de deur dicht.
“Zeg, heb jij niet nog twee kaartjes? Joey en Yugi blijven zeuren of ze mee mogen met ons.”
“Zijn ze erachter gekomen?! Ik was net blij dat we samen iets konden doen, alleen wij tweeën.”
“Maar hoe moet ik ze dat vertellen?”
“Gewoon zoals ik het zeg, anders doe ik het wel.”
De rest van de dag hebben Atem en ik elkaar proberen te ontwijken, maar steeds waarneer onze ogen ontmoette begon ik te blozen en keek hij de andere kant op. De eerste keer dat ik Atem echt gespanne meemaakte. Na alle tijd van aankleden en optutten gingen we bijna weg. Maar toen ik de trap afkwam met alles aan stopte ik daar. Een spoor bloed was te zien naar de bergruimte, of te wijl, mijn oude slaapkamer toen ik hier nog werkte. Een gek slag geluid was te horen en gegil wat precies leek op…
Snel rende ik naar de bergruimte en knalde de deur open. Ik zag iets wat ik nooit achter mijn vrienden had gezocht, ook al deden ze de laatste tijd anders. Joey wilde net een volgend zweep slag geven maar ik ging ervoor staan.
“Is dit alleen om dat bioscoop kaartje?! Zeg het me?!”
“Sinds hij met jou is verteld hij niks meer, we weten dat er heel wat aan de hand is, al zo lang. De spanning is te snijden in dit huis, en dat is allemaal sinds jij met hem omgaat.” Joey duwde mij weg en gaf hem nog een slag.
“Waarom sla je hem dan! Sla mij dan, ik ben toch de oorzaak! Sla me dan als je de moed hebt.” En ik keek naar achter hoe Atem er aan toe was, zijn zwarte shirt was helemaal kledder nat van al het bloed. Dat was dan nog ineens het enige merkwaardige, zijn ogen waren niet paars, ze waren fel groen. Hij was ook vast gebonden zoals in een kerker, hoe ze daar aan zijn gekomen is mij nog steeds een vraag. En plotseling gaf Joey mij toch een slag waarneer ik nadacht.
“Joey, hou op alsjeblieft! Word je hier dan soms gelukkig van? Als het je echt tegen zat had je het gewoon meteen op tafel moeten leggen. Niet op deze manier, dit is…dit is walgelijk!”
En ik kon er niet meer tegen.
“Het spijt me maar dit is voor je eigen best wil!” En ik duwde Joey naar achter waardoor zijn hoofd tegen een pijp kwam die bevestigd zat aan het plafon. Het was meteen een genaden slag. Plots kwam Yugi ineens uit de hoek en beet me in mijn arm. Hem smeet ik tegen de verwarming.
“Mooi gedaan meisje.” En Semmao begon in een langzaam tempo in haar handen te klappen.
“Ik wist dat zij het niet echt waren! Waar zijn de echte Joey en Yugi, waar?!”
“Die liggen daar nu gewoon hoor, maar het was ik die controle over hen had. Helaas kan ik ze nu niet meer gebruiken, ze zijn nu dood. Ik vind wel wat andere vriendjes van je.” Semmao liep naar Atem en trok zijn naar beneden gezakte gezicht naar boven.
“En jou zie ik nog wel lieverd, maak je geen zorgen.” Ze gaf hem een zoen op zijn wang en verdween in het niets.
“Atem?” Hij reageerde niet meer.
“Het spijt me verschrikkelijk wat er is gebeurd.”
“Ga alsjeblieft weg Meru.”
“Maar ik!”
“Ga weg!” Toen hij me aankeek was het me duidelijk. Ik pakte zosnel mogelijk mijn spullen zonder één traan te laten en was vertrokken, ver weg van hem. Het was toch nog wel een dag geworden die mijn leven weer ’s heeft veranderd
Vandaag was het zover! De dag die mijn leven kon veranderen, goed of slecht.
“Bedankt Mai, ik kan je niet zeggen hoe dankbaar ik ben.”
“Ga nou maar gauw Meru, win dat duel!” En ze bleef nog een lange tijd uitzwaaien.
Eenmaal waarneer ik voor de deur stond deden Joey en Yugi al meteen open voordat ik nog maar op de bel had gedrukt.
“Mogen wij nou mee naar die nieuwe film Meru?” Zeiden ze beiden.
“Ook goedemiddag. Waar is Atem gebleven?”
“Die is zijn kamer overhoop aan het halen, geen idee waarom. Maar mogen we nou mee?!” Sprak Joey.
“Atem heeft maar twee kaartjes gekregen dat ik weet.” Met die woorden gingen Joey en Yugi maar voor de televisie hangen. Ik ging integendeel naar Atem kijken of alles goed was.
“Uhm Atem, zit je hier ergens?” En zijn hoofd verscheen ergens bovenuit een hoop kleren.
“Oh, hé Meru!” Zei hij gestrest. Ondertussen deed ik de deur dicht.
“Zeg, heb jij niet nog twee kaartjes? Joey en Yugi blijven zeuren of ze mee mogen met ons.”
“Zijn ze erachter gekomen?! Ik was net blij dat we samen iets konden doen, alleen wij tweeën.”
“Maar hoe moet ik ze dat vertellen?”
“Gewoon zoals ik het zeg, anders doe ik het wel.”
De rest van de dag hebben Atem en ik elkaar proberen te ontwijken, maar steeds waarneer onze ogen ontmoette begon ik te blozen en keek hij de andere kant op. De eerste keer dat ik Atem echt gespanne meemaakte. Na alle tijd van aankleden en optutten gingen we bijna weg. Maar toen ik de trap afkwam met alles aan stopte ik daar. Een spoor bloed was te zien naar de bergruimte, of te wijl, mijn oude slaapkamer toen ik hier nog werkte. Een gek slag geluid was te horen en gegil wat precies leek op…
Snel rende ik naar de bergruimte en knalde de deur open. Ik zag iets wat ik nooit achter mijn vrienden had gezocht, ook al deden ze de laatste tijd anders. Joey wilde net een volgend zweep slag geven maar ik ging ervoor staan.
“Is dit alleen om dat bioscoop kaartje?! Zeg het me?!”
“Sinds hij met jou is verteld hij niks meer, we weten dat er heel wat aan de hand is, al zo lang. De spanning is te snijden in dit huis, en dat is allemaal sinds jij met hem omgaat.” Joey duwde mij weg en gaf hem nog een slag.
“Waarom sla je hem dan! Sla mij dan, ik ben toch de oorzaak! Sla me dan als je de moed hebt.” En ik keek naar achter hoe Atem er aan toe was, zijn zwarte shirt was helemaal kledder nat van al het bloed. Dat was dan nog ineens het enige merkwaardige, zijn ogen waren niet paars, ze waren fel groen. Hij was ook vast gebonden zoals in een kerker, hoe ze daar aan zijn gekomen is mij nog steeds een vraag. En plotseling gaf Joey mij toch een slag waarneer ik nadacht.
“Joey, hou op alsjeblieft! Word je hier dan soms gelukkig van? Als het je echt tegen zat had je het gewoon meteen op tafel moeten leggen. Niet op deze manier, dit is…dit is walgelijk!”
En ik kon er niet meer tegen.
“Het spijt me maar dit is voor je eigen best wil!” En ik duwde Joey naar achter waardoor zijn hoofd tegen een pijp kwam die bevestigd zat aan het plafon. Het was meteen een genaden slag. Plots kwam Yugi ineens uit de hoek en beet me in mijn arm. Hem smeet ik tegen de verwarming.
“Mooi gedaan meisje.” En Semmao begon in een langzaam tempo in haar handen te klappen.
“Ik wist dat zij het niet echt waren! Waar zijn de echte Joey en Yugi, waar?!”
“Die liggen daar nu gewoon hoor, maar het was ik die controle over hen had. Helaas kan ik ze nu niet meer gebruiken, ze zijn nu dood. Ik vind wel wat andere vriendjes van je.” Semmao liep naar Atem en trok zijn naar beneden gezakte gezicht naar boven.
“En jou zie ik nog wel lieverd, maak je geen zorgen.” Ze gaf hem een zoen op zijn wang en verdween in het niets.
“Atem?” Hij reageerde niet meer.
“Het spijt me verschrikkelijk wat er is gebeurd.”
“Ga alsjeblieft weg Meru.”
“Maar ik!”
“Ga weg!” Toen hij me aankeek was het me duidelijk. Ik pakte zosnel mogelijk mijn spullen zonder één traan te laten en was vertrokken, ver weg van hem. Het was toch nog wel een dag geworden die mijn leven weer ’s heeft veranderd
Comments
You are not authorized to comment here. Your must be registered and logged in to comment