Chapter 1 - Nachtelijk Bloedbad

Nachtelijk Bloedbad












“Tring, tring!”. Het geluid van de rinkelende telefoon schalde door het huis. “Tring, tring!”, klonk het nogmaals. Van onder een deken van een gammel bed klonken kreunende geluiden. Er verscheen een bos met haar, een hoofd, twee paar handen en armen. En daarna de rest van het lichaam van een meisje. Met moeite klom ze uit bed en liep naar de telefoon. Wie belt er in vredesnaam op om 5 uur?





Ze pakte de telefoon op. “Ja, hallo”, zei ze dof. Geen antwoord. “Haaallooooooooo!”, schreeuwde ze door de hoorn. Nog steeds geen antwoord. Het enige dat ze hoorde was iemand die of moeite had met ademen of haar bang probeerde te maken.





“Nou ja zeg! Dan niet!”, riep ze en ze sloeg de hoorn op de haak. Ze klom weer in bed, maar de slaap wilde maar niet komen, dus zat er niks anders op dan er maar uit te komen en zich klaar te maken voor school.





Ze kleedde zich aan en liep naar benden. Daar maakte ze ontbijt dat ze met lange tanden opat.





Toen het kwart voor 8 was, was het tijd om naar school te gaan. Joepie, wat leuk, naar school gaan. In stilte liep ze naar het schoolgebouw.





Het enige leuke aan het hele school gebeuren, was dat ze weer een hele dag kon kletsen met Roos, haar beste vriendin. Het was dan ook niet raar dat ze die daar tegenkwam.





“Hè, Ireth! Wat zie jij er dood uit. Slecht geslapen zeker?”, vroeg Roos. “Nee, ik sliep wel lekker, maar toen werd ik wakker gebeld. Om 5 uur!”, antwoordde Ireth. “5 uur!! Welke gek doet dat nou?”. “Ja, dat is het hem juist, dat weet ik niet. Het enige wat ik te horen kreeg, was iemand die ontzettend hijgde. En toen ik vroeg wie hij was gaf hij geen antwoord”. “Creepy!”. Reageerde Roos.





De rest van de dag verliep bestwel redelijk, afgezien van het feit dat ze onder Duits in slaap viel en dat ze daardoor vrijdag moet nablijven. Natuurlijk zag ze dat heel erg zitten (ahum).





Toen de schooldag voorbij was, nam ze afscheid van Roos en ging op weg naar huis. Ze had flink veel huiswerk en ze wilde snel thuis zijn. Als ze nu door het park zou gaan, scheelde dat 10 minuten. Er was alleen 1 probleem, dat park stond bekend om zijn moorden en was eigenlijk verboden terrein. Maar het feit dat ze snel thuis wilde zijn won het van het feit dat ze wel eens dood kon eindigen. Dus ze nam het dappere, maar noodlottige besluit het park in te gaan.





Ze liep door het hek, het niet al te lichte park in. Het was er stil. Veel te stil. Langzaam en gespannen liep ze verder. Ze schrok van elk krakend takje. Maar plotseling klonk er achter haar iets kraken wat zeker niet van een eekhoorntje kon zijn. Met een ruk draaide ze zich om en stond oog in oog met een man. Nu was het niet zomaar een man, oh nee! Deze man droeg alleen maar zwarte kleren en zag er zeer dreigend uit. Wat nog het meest opviel was het mes dat hij in zijn hand hielt. En aan dat mes zat nog wat bloed, vers bloed.





“Blijf staan waar je staat. Dan wordt het snel en pijnloos”, riep hij naar Ireth. De man had een donkere en rauwe stem.





Zonder te bedenken waar ze eigenlijk heen ging zette ze het op een lopen. Maar helaas voor Ireth was de man sneller. Hij gooide zich op haar en drukte haar tegen de grond.





“Jij je zin. Dan wordt het iets pijnlijker en duurt het iets langer”, zei hij zacht in haar oor. Ireth hele lichaam trilde van angst.





Met 1 zwaai van zijn mes sneed hij haar bloesje los en trok het uit. Nu had ze alleen nog een bh aan.





Met haar armen probeerde ze hem van haar af te houden; zonder succes. De man werd kwaad en in 1 beweging stak hij het mes in haar rechterschouder. Met een schreeuw van pijn trok ze haar handen terug.





Ondertussen ging de man, die nu boven op haar was gaan zitten, gewoon door. Hij begon met het losmaken van haar rokje, wat een kleine moeite was. Hij trok het uit en gooide het achter hem neer.





Met zijn vinger ging hij van boven naar beneden, helemaal langs haar lichaam. Bij het voelen van die vinger, beefde Ireths lichaam nog meer. Dit was zeker niet fijn. Met haar linker arm probeerde ze zich nog te verzetten. Ze pakte zijn hand beet en zorgde ervoor dat het haar huid niet meer raakte.





De man kreeg een valse lach om zijn mond. “Nu al genoeg gehad. Ik had gedacht dat je nog wel verder zou gaan. Nou ja, de lol is voorbij. We gaan er nu een einde aan maken”.





Hij tilde het mes op om toe te slaan.





“Nee! Niet doen! Stop! Alsjeblieft, stop!”, smeekte Ireth nog, maar het mocht niet baten.





Het mes boorde zich diep in haar borst kas. De pijn was ondragelijk. Met een laatste krachtsinspanning kon ze er nog een gil uit. Toen werd alles stil.











De volgende ochtend werd haar lichaam gevonden. Doodgebloed.





En de moordenaar?? Die hebben ze nooit teruggevonden.

You are not authorized to comment here. Your must be registered and logged in to comment